Francisco Ribera Gomez

In een zijstraat vlakbij het concertgebouw wil een meisje beginnen aan een klein concert op haar viool.
Het gaat net zachtjes regenen. Aan haar voeten zit een schitterende bruine teckel.
Voordat ik op m’n knieën ga om het hondje te aaien zeg ik dat ze op haar viool moet letten want het begint te miezeren en ik zie dat het een mooie oud instrument is.
‘Oh, maar ik sta onder een afdakje hoor’, zegt ze wijs.
Dat was me nog niet opgevallen.
‘Hoe heet je hondje?’, vraag ik.
‘Tjoerie’
‘Tjoerie, echt?’
‘Ja, echt.’ zegt ze lachend, ‘Tjoerie’.
Ik kijk naar haar op terwijl het bruine lijfje kwispelend z’n snuit in m’n handen duwt.
‘Weet je wat dat betekent?’,vraag ik.
Ze antwoordt met schouderophalen.
Ik leg haar uit dat een ’tjoerie’ een geluid is gemaakt met het zuigen van lucht tussen de lippen aan de zijkant van de mond en wat meestal gedaan wordt door vrouwen met een Caraïbische achtergrond. Het kan meerdere betekenissen hebben al naar gelang de situatie.
‘Als mijn moeder dàt geluid maakte’, en ik doe het haar voor, ‘dan wist ik als kind, oh jee nu moet ik opletten want ik ben nu haar grenzen aan het verkennen.
En dan druk ik me nog voorzichtig uit.’
Het meisje kijkt me verbaasd met grote ogen, lachend aan: ‘Nee dat wist ik niet.’
‘Tjoerie, is heel lief hoor, alleen hij blaft wel veel.
Niet uit boosheid maar gewoon uit teckel zijn. Zo zijn ze.’
Vervolgens zet ze de viool aan haar kin en speelt dapper haar cadenza.
In de verte klinkt het gemoffelde dreunen van de stad met dronkemansgejoel, een tram klingelt. Haar spel echoot breekbaar in de stille straat.
Het hondje draait zijn riem om haar benen.
Verkent zijn grenzen.
Wankelend speelt ze verder.
Ze lacht. Ik lach.
Ik wil mijn telefoon pakken om een foto te maken maar het moment is te intiem.
Dus applaudisseer ik maar, kijk of ik nog kleingeld heb en laat dat kletterend in het bakje vallen en loop verder.
Achter me hoor ik hoe het meisje haar etude herhaalt voor een nieuwe luisteraar.
Tjoerie blaft me, gestrekt aan zijn riem, kwispelend na.