Gisteren, zondag, presenteerde ik een fantastische selectie aan worldmusic vanaf twee podia op het fijne Houtfestival. Een inspirerende reis was het van Frankrijk tot India en van Mexico tot Maleisië naar de Caraïben en weer terug naar Haarlem. Mijn naamgenoot en broeder van een andere moeder Francis de Souza had een geweldige line-up geprogrammeerd.
Wereldmuziek wordt vaak geassocieerd met wild trommelende zwarte Afrikaanse mannen en vaag bewegende witte vrouwen op leeftijd in lange kleurrijke gewaden blootsvoets stampend in het gras. Maar niets van dit alles.
Het was een eclectische mix aan verstilde Indiaanse Raga’s, pompende Electro-Cumbia, opzwepende Syrische Dabke, Funky Kaapverdische Disco en uit Maleisië de speelse electronische popmuziek van de internetsensatie The Venopian Solitude, waarin keyboard, sampler, gitaren en allerhande percussie versmolten tot een intrigerende en avantgardistische mix. Ik was meteen verkocht. Op slag verliefd. Stampte op de fantastische klanken van frontvrouw Taka, en haar band, met m’n handen hoog in de lucht vaag bewegend door het gras.
Foto Franklin van der Erf
Om snel weer op m’n fiets te springen en hoekig pompende soufi-jazz aan te kondigen.
I love my job!
#fanboy
En er is een aftermovie!
